Column: IJsbreker
“Hoe was het voor jullie om hier binnen te komen?”, vraagt de docente van het onderwijstraject dat we volgen. We zijn amper tien minuten begonnen en het ijs is gebroken. Letterlijk én dankzij enkele oefeningen met dezelfde naam. Zo zochten we in groepjes naar ‘niet voor de hand liggende overeenkomsten’ en gingen we in een rij staan om te bepalen wie het langst onderweg was om hier te komen of pas kortgeleden op de fiets was gesprongen. Kortom: we leerden elkaar een beetje kennen en vertrouwen. Want, hoe was het toen we hier kwamen? ‘Ik was best wel gespannen’, antwoordt een groepslid die op mij bij binnenkomst tamelijk zelfverzekerd over was gekomen. ‘En ik was ook nieuwsgierig naar de andere studenten en de docenten. Want in zo’n traject breng je best wat tijd met elkaar door’. Opnieuw klinken instemmende geluiden.
Het verbaast me dat een groep volwassenen, totaal onbekend voor elkaar, door goede begeleiding, slechts enkele minuten nodig heeft om dit te erkennen: we weten niet waar we aan beginnen met elkaar. Maar juist deze kwetsbaarheid geeft ook openheid en de wil om samen nieuwe dingen te leren. Het maakt mij er extra bewust van hoe belangrijk het is om daar tijd voor in te ruimen. Misschien juist ook wel in het onderwijs dat wij als TUU organiseren. Voor predikanten in opleiding, of predikanten al even onderweg. Want juist in een beroep waarin je hele functioneren onder een vergrootglas ligt, is het belangrijk om plekken te creëren waar je kwetsbaar mag zijn. En waar nieuwe kennis aansluit bij dat wat je al kan én dat wat je nog hoopt te leren.
