Column: Wachten
Het is wat onwennig: een advent- en kerstperiode zonder grote drukte. Sinds september ben ik geen gemeentepredikant meer van de Amsterdamse Oosterparkkerk en dat is even afkicken. Toegegeven, ik geniet erg van de vrije avonden en vrije zondagen, van het ‘gewoon’ in de kerk zitten zonder dat ik iets moet. Regelmatig moet ik de neiging onderdrukken om me er toch tegenaan te bemoeien. Maar het gaat heel aardig (denk ik).
Het is ook wel een gemis: als predikant is het een voorrecht om zo intensief bij de kerk en de liturgie betrokken te zijn. De cyclus van het kerkelijk jaar, dat is helemaal je ritme en dat maakt dat je dichtbij Christus leeft. De wekelijkse intensieve omgang met een gedeelte uit de Schrift in de voorbereiding van de preek moet ik nu missen.
Op een andere manier beleef ik advent nu wel dieper en dat zit hem in het wachten. Vorige maand was de Amerikaanse theoloog Andrew Root hier aan de TUU. Zijn boodschap voor de kerk in seculiere tijden is een tegendraadse: geen drukdoenerige kerkplanting of ambitieus herkerken. We moeten vooral leren wachten als kerk. Wachten op God.
Root anaylseert scherp hoe de kerkelijke actiemodus iets verraderlijks seculiers kan hebben. Als wij zo hard rennen, geloven we dan eigenlijk nog wel dat God iets doet? Als Jezus de bisschop van de kerk is (zoals de Nederlandse Geloofsbelijdenis stoer belijdt), dan moeten wij als zijn ondergeschikten hem niet voor de voeten lopen.
Vorig jaar las ik Root en deelde dat met mijn kerkenraad. Het bleek nogal schurend voor een kerk op neocalvinistische leest geschoeid. Niet in de laatste plaats voor mijzelf. Maar als wij niets doen dan… En moeten we dan niet? En hoe moet dat dan met …?
Vorige advent gingen we de uitdaging aan. Ik deed een serie over wachten en we gingen als kerkenraad meer bidden en en minder doen. We namen minder initiatief, stopten met trekken aan mensen en probeerden aan te sluiten bij wat God al geeft. Het was een weldadige stap, ook al bleek het activisme diep te zitten.
Zelf ervaar ik nu pas echt wat ik vorig jaar preekte. De kerk waar ik bij hoor is mijn verantwoordelijkheid niet meer. Meer dan bidden en ‘er zijn’ kan ik niet doen. Deze advent oefen ik echt in wachten op God. Voor een activistische neocalvinist als ik, is dat zeer heilzaam.
